روز ۲۶ دی‌ماه ۱۳۵۷ به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نقاط عطف تاریخ معاصر ایران شناخته می‌شود؛ روزی که شاه مخلوع، پس از سال‌ها حکومت استبدادی، ناچار شد کشور را ترک کند و به سراغ «فرار» برود. این روز یادآور لحظه‌ای است که ملت ایران، با اراده‌ای پولادین، پایه‌های رژیمی ۲۵۰۰ ساله را به لرزه درآورد و شاه را به خروج از کشور وادار کرد.

شاه پس از ناکامی در مدیریت بحران‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، و پس از سال‌ها فساد گسترده در ساختار حکومت، با شدت گرفتن اعتراضات مردمی و اعتصابات فراگیر، در برابر خواسته‌های ملت سر تسلیم فرود آورد. حرکت‌های انقلابی به رهبری امام خمینی (قدس سره)، با کشتار ۱۷ شهریور، قیام‌های چهلم شهدا و ایستادگی دانشجویان و کارگران، مسیر سقوط رژیم پهلوی را هموار ساخت.

فرار شاه، که با بدرقه‌ای سرد و رسمی همراه بود، نقطه پایان حکومتی شد که نه تنها به مطالبات مردم بی‌توجه بود، بلکه با گسترش فساد و سرکوب، ملت را از حقوق اولیه خود محروم ساخته بود. تنها چند هفته پس از این رویداد، رژیم شاهنشاهی سقوط کرد و انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ به پیروزی نهایی دست یافت. این روز بزرگ، نقطه آغاز فصلی نوین در تاریخ ایران است؛ فصلی که در آن اراده ملت بر استبداد چیره شد و خورشید آزادی و استقلال بر سرزمین ایران تابیدن گرفت.

انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه هرمزگان

پایان خبر